DAASCHORA WEIBLA

Wenn dia Gschicht gwea isch, des woiß koiner meh zom saga, aber wia des alles agfanga hot, des hot scho d’Großmuatter von dr‘ Großmuatter dera und dia wieder ihre Kender verzehlt. S‘ war ganz oifach so, daß dia schenschte Mädla em ganza Illertal, so wia heit halt au, z‘ Dana dahoim waret. Dia Buscht send vo weit herkomma, denn ibral hand ses romverzehlt.

Des wär alles ganz sche gwea, wenn dia Weibsbilder von dem ganza Rummel, der um se gmacht wora isch, it so hoffärdig wora wäret. Und bald hot ma it bloß allaweil über dia saubre Feela, sondern au über dia hoffärtige Gäns gschwetzt.Freile hands manche it lau und hand immer wieder bei dene „Dama“ ihr Glück gsuacht. Aber des war alles omsonscht, dia hand se was bessers deicht.

Oimal, s‘ isch grad Kirrweih gwea, d‘ Musikanta hand aufgspielt, do isch plötzlich a Fremder aufdaucht. Koiner hot en kennt. Er war guat azoga und ma hot moina kenna, daß er ebbes Bessers sei. Aber von dene eitla Weiber aus Dana hot er scheints au no nia ebbes ghert ghet. Sonscht het er bestimmt it dei Knicksle gmacht und oms Dänzle gfrogat. Glei bei dr eschta isch er abblitzt. No hot er’s weiter probiert, bei a jeder rengsrum, aber bei koiner isch er akomma. Do isch er scheints „fuchsdeiflswild“ wora, ma hot ams grad agsea, denn er isch fuierrot agloffa. D’Musikanta send glei so verschrocka, daß se mitta em Liad aufghert hand ond a jeder hot ghert, wia der Fremde ganz laut ebbes nausschreit. Freile hots koiner verschtanda, s‘ war so a ausländischer Dialekt. Ond bevor no oiner zruckfroga hot kenna, scho isch der Ma enn d’Nacht nei verschwunda gwea.

A jeder, der romgschdanda isch, war verdattert und s’ganze Feschtle war irdendwia vrdorba. Do isch noch oiner noch am andra hoimganga und d’Musik hot au bald ihre Instrument eipackt. Aber an dera Nacht send dia ganze eitla Feela it hoimkomma. Des hot an schwera Jomer en dr ganza Gmoind gea. It amol mit de Landjäger hand se jemols wieder a Schpur von dene Weiber gfonda. A bar Holzkneacht hand am Obend en dr Wirtschaft verzehlt, daß duß am Daaschora, glei beim Mielebach, irgend ebbes romgau muaß. Oim hot irgenwer sei Säga verzoga ond oim hand se sogar von seiner Brotzeit rabissa. Dr sell hot noch gsait, er hett a Weibsbild lacha hera. Do hand so noch gmoint, daß des dia Mädla sei kenndet, wo sellmol am Kirrweihfescht verschwonda send.

Sei kennt des scho. Duß am Daaschora hot ma nämlich scho a barmol so alte Weiber mit ma ronzliga, aber ganz verschmitzta Gsicht Beera ond Pilz sucha gsea. Gstützt hand se sich auf so ma Holzstegga. Wenn dia Weiber aber gmerkt hand, daß mas sieht oder gar beobachtet, dann send se schnell enn de Boscha verschwonda. Do rdruff hot ma no viel ummanand grogat und gloset. Dann send se schließlich und endlich doch auf den Entschluß komma, daß der Fluch domols au hoißa het Kenna: Dia eibildete Weiber sollat em Daaschora verschwenda. Oimol em Johr, und zwar en dr Fasnetzeit, sollet die Wibr vom Daaschora rauskomma und sich en Ma sucha, um vom Fluch erlöst zum weara. Wenn se koin fendet, miaßet se am Aschermiggda zruck en da Daaschora.“

Aber während dr ganza Fasnetszeit schprenget dia Daaschoraweibla mit Hexa und Hansl durch d’Stroßa. No kommst scho mal vor, daß so a Weib en Buscht mol reacht lang agugget und eam dann ganz liab s’Köpfle kraulet. Manchmol hosch noch freilich da ganza Grend volla Konfetti und manchmol soll sich ontr so ra Weibleitsmask au a richtiger Holzknecht vrschdeckt hau.

Daaschora ond Mielebach – heidanei isch des a Sach!